De veranderingen die ik heb gemaakt en nog ga maken gaan stap voor stap. Soms verwacht ik dat alles in één keer is veranderd.... Dat zou natuurlijk wel fantastisch zijn, maar volgens mij is Rome ook niet in één dag gebouwd. En zo werkt het ook niet bij mij en in mijn systeem, het gaat namelijk stap voor stap. Waar ik ook heel blij mee ben.
Eigenlijk is dat ook wel net zo prettig, want ik ga veel veranderingen doormaken als ik me dit programma helemaal eigen maak. En zo kan ik op mijn tempo wennen aan die veranderingen. En ik wil mezelf ook uitdagen om dit echt voor mezelf te doen.
Dan nog iets? Hoe denk anders? Ik ben geen twijfelaar meer, Als ik voel dat het nog lastig is, zeg of denk ik dan dat ik nooit meer mag snoepen? Denk ik dan dat ik geen blokje kaas, chips of pinda’s meer mag? Dat ik nooit meer een stukje chocolade mag? Dat ik nooit meer een borrel mag nemen? Wat denk ik dan precies? Verbied ik het jezelf? Wordt ik boos op mezelf?
Denk ik: ik móet echt stoppen met die pasta’s (slechte koolhydraten), ik mag nooit meer chocolade, ik mag nooit meer ‘te veel’ borrels?
ik denk nu als een winnaar
ik denk bijvoorbeeld: "Ik stop met die tussendoortjes omdat ik dat heel graag wil. Ik mag alles eten en wanneer ik dat wil, maar de eerstvolgende tussendoortje stel ik nu gewoon uit. Omdat ik dat wil."
Ik voel het verschil?
De eerste denkwijze geeft stress en daardoor krijgt het oude pad in je brein de kans om weer sterker te worden. De tweede denkwijze geeft mij rust. ik besluit namelijk zelf dat ik gewoon alleen het eerstvolgende snak of iets anders niet pakt. Die stel ik even uit. Maar ik weet dat en het mag wanneer ik het echt wil. Alleen deze, die stel ik uit.
Geen stress, waardoor het elke dag makkelijker wordt en dat uitstellen mij juist nog meer controle geeft.
Als ik op verjaardag ben en ik zie mensen drinken, snaaien en snoepen, dan denk ik: "Kijk die nou eens alles in hun mond te stouwen. Ongelooflijk dat ze zo afhankelijk willen blijven van al die energievreters."
Want wat ik nu zie is een illusie. "Ze genieten nu misschien wel ‘heel even’, maar straks vinden ze zichzelf weer "zwak of een looser" of ze hebben eigenlijk geen trek maar toch nemen ze het "uit beleefdheid" en/of morgenochtend staan ze weer voor de spiegel en "walgen ze van zichzelf".
Nee, de ‘genieters’ die ik zie, zijn op dat moment slechts hulpeloze personen die niet eens doorhebben, dat zij volledig afhankelijk zijn van het gevoel dat veroorzaakt wordt door de suikers die zij tot zich nemen. Zij zijn wel nog steeds volledig afhankelijk en dat is wat ik zie.
Want elke dag gaat het beter nu. Het oude pad in mijn brein verouderd en raakt steeds meer verwaarloosd en ik ben daar verantwoordelijk voor.
Dank je wel Yvonne voor deze inzichten.
